کتاب «مساحت احساس» نوشته مهدی رفیع ( -۱۳۶۲) است.
در این کتاب از زاویه‌ای فلسفی به هنر و اندیشه سهراب سپهری پرداخته شده است.
سهراب سپهری شاعر و نقاش معاصر در زمرۀ هنرمندانی انگشت‌شمار در هنر نوین ایران است که آثارش با مسائل هستی‌شناختی و فلسفی زمان ما گره خورده است. او به تأملی در باب فرهنگ‌های شرق و غرب از منظر «گفت‌وگویی درون‌ماندگار» میان مؤلفه‌های‌شان می‌نشیند. آثار سپهری در موقعیتی میان هنر و فلسفه، بازتعریف و دگرگونه دیدن بدیهی‌ترین مؤلفه‌های وجودی را امکان‌پذیر می‌کند و پذیرفته‌ترین دیدگاه‌ها را به چالش می‌کشد تا با کشفی نوین، پیش‌انگاره‌های هستی را در انقلابی دائمی وارد کند. این کتاب خوانشی فلسفی از دریچه‌های ناپیدای هنر و اندیشه سهراب سپهری است.
در بخشی از کتاب «مساحت احساس» می‌خوانیم:
«رابطه‌ی میان هنر و عشق رابطه‌ای چندسویه و متغیر است؛ ازیک‌سو، در ارزیابی ابتدایی، هنر «بیان احساس در یک قالب خاص» تعریف می‌شود و ازسوی‌دیگر، موقعیت عشق آن را به‌منزله‌ی یک هنر مشخص می‌کند، امری که با «تکنیک» و «روش» تقابل دارد. هنر چیست پرسشی است که به سرآغاز احساس راه می‌برد، و «قدرت‌های عاطفه» را در مقامِ «تأثیر» مهارشده در یک وضعیت نمودار می‌کند. هنر به یک معنا احساس را محصور و ثبت می‌کند تا بار دیگر در «شدتی» نوین رهایش کند؛ یک «اختلاف پتانسیل» عاطفی که از سمت اثر به‌سوی مخاطب روانه می‌شود، یا برعکس، مخاطب سامان‌های احساسی اثر را کشف می‌کند و آن را ارتقا می‌بخشد. یک «سرعت عاطفی» «مساحت‌های نامتناهی احساس» را درمی‌نوردد تا با نقاط عاشقانه‌ی اُنس تلاقی کند و یکی شود».