باران تندتر شده و دانشجوی تاریخ با تأنی راه می‌افتد سمت دانشگاه. مرد میان‌سالی به‌سرعت از کنارش رد می‌شود و آب جمع‌شده‌ی زیر سنگ‌فرش لق‌شده را می‌پاشد به پاچه‌ی شلوارجین بیست و پنج هزارتومانی. دانشجو می‌ایستد و زیر لب به خواهرمادر مردک فحش می‌دهد. سردش شده و تی‌شرتِ آستین‌کوتاهِ تابستانی‌اش نمی‌تواند از پس قطره‌های درشت باران پاییزی بربیاید. نفس عمیقی می‌کشد و دوباره کیف سنگین را روی شانه‌اش جابه‌جا می‌کند. پشت چراغ‌قرمز فلسطین که می‌رسد، باران باز هم تندتر می‌شود. می‌دود زیر تاقی ساختمان سرِ‌ نبش و می‌نشیند روی سکوی کوتاهش که هنوز خشک است و سرد. روبه‌رویش آدم‌ها زیرِ چتر یا کلاه‌های نایلونی یا روزنامه‌های تمام‌رنگی منتظر سبز شدن چراغ راهنما هستند که هنوز صد و سی ثانیه‌اش مانده است. ثانیه‌شمار از بین تنه‌ی دختر مانتوپوشِ لاغر و پیرمرد کت‌وشلواری چتربه‌دست می‌افتد روی نگاه دانشجوی تاریخ. آن‌طرف خیابان فروشگاه صوتی‌تصویری بزرگی است با ویترینی پر از تلویزیون‌های غول‌پیکر که فوتبال پخش می‌کنند. دانشجوی تاریخ کمی خودش را جابه‌جا می‌کند تا از بین عابرهای معطل، تاکسی‌ها و موتورسیکلت‌ها و اتوبوس زردرنگ کثیفی که تا سقف مسافر زده، بازی را ببیند. لکه‌های سرخ روی صفحه‌های تلویزیون‌ها این‌طرف و آن‌طرف می‌دوند و بین‌شان نقطه‌های سفیدی هستند که مدام طرف سرخ‌ها می‌روند. چند نفری جلوِ ویترینِ بزرگ مغازه پا سست کرده‌اند تا چند ثانیه‌ای را از بازی تماشا کنند.