جیک! جیک!
هنری قهرمان و ماجراجوی جنگل، چشم‌هایش را باز کرد و از تخت بیرون پرید. پرندگان صبحگاهی آواز می‌خواندند. وقت رفتن بود. لباس جنگلی‌اش را پوشید. یواشکی رفت توی اتاق پیتر. دستش را برد زیر پتوی پیتر و او را نیشگون گرفت. پیتر اخم‌آلود از جا پرید: «آی! چیه؟»
هنری با عصبانیت پچ‌پچ کرد: «خفه شو و گوش کن! دارم از خانه فرار می‌کنم. اگر به کسی چیزی بگویی، پشیمان می‌شوی. شیرفهم شد؟ حسابت را می‌رسم.»
پیتر ناله کرد: «هیچی نمی‌گویم!»
هنری گفت: «خوبه. و به هیچ‌کدام از وسایل اتاقم هم دست نمی‌زنی!»
هنری زلزله از پله‌ها پایین خزید.
دلنگ! دالنگ! دلنگ! دالنگ!
چمدان پشت سرش تلق تلوق کرد. هنری خشکش زد. اما از اتاق مامان بابا هیچ صدایی درنیامد.
بالاخره او توانست بی‌دردسر از پله‌ها پایین برود. آهسته در پشتی را باز کرد و یواش وارد باغ مه‌آلود شد. دیگر خانه را پشت سر گذاشته بود. آزاد شده بود! هنری زیر لب گفت: «خداحافظ، دنیای متمدن!»
خیلی زود به جنگل‌های کنگو می‌رسید و ماجراجویی‌هایش را شروع می‌کرد.