کتاب «وقتی نیچه گریست»‌ نوشته اروین دیوید یالوم ( -۱۹۳۱) روانپزشک و نویسنده آمریکایی است.
او پایه‌گذاری علم روان درمانی اگزیستانسیالیست – روان درمانی هستی گرا-‌ است.
او صاحب مشهوترین آثار در همین زمینه است که آثار او به زبانهای متعددی ترجمه شده و منبع بسیاری از تحقیقات و پژوهشهای روانشناسی است.
اما مساله مهم درباره آثار یالوم این است که هر خواننده‌ای می‌تواند، سراغ کتابهای او برود و آنها را بخواند. با اینکه اصول مطرح شده در آثار او را اصولی علمی و تخصصی تشکیل می‌دهد، اما او برای انتقال این مفاهیم از زبانی همه فهم و گیرا استفاده کرده است.
در بخشی از کتاب «وقتی نیچه گریست»‌ می‌خوانیم:
«این کتاب به رویارویی خیالی فریدریش نیچه، فیلسوف نامی و دکتر یوزف برویر می‌پردازد. برویر که شهرتش در علم طب، کمتر از آوازه‌ی نیچه در فلسفه نیست، از اساتید زیگموند فروید (پدر دانش روانکاوی) محسوب می‌شود. این که چرا نیچه قهرمان این داستان شده و محور توصیف روان‌درمانی اگزیستانسیال قرار گرفته است، خود داستانی شنیدنی دارد که در بخش از نثر تخصصی تا رمان آموزشی از زبان نویسنده خواهید خواند.
دکتر یالوم در خلال این داستان جذاب، به توصیف درمان‌های رایج وسواس فکری می‌پردازد که هر دو شخصیت داستان به نوعی گرفتار آنند، و از رفتاردرمانی و خواب‌واره تا شناخت درمانی کمک می‌گیرد، ولی در نهایت، روش روان‌درمانی اگزیستانسیال است که کتاب بیش از هر چیز، در پی توصیف آن است. در این میان فروید نیز جا به جا در داستان حاضر می‌شود و به تعبیری، الفبای دانشی را که بعدها به عنوان شاخه‌ی جداگانه‌ای از علم مطرح کرد، از استاد فرامی‌گیرد. در این رمان، یالوم با احاطه‌ی کامل به تاریخ، داستان را چنان می‌آراید که خواننده را با خود به سده‌ی نوزدهم و زمان زایش دانش روانکاوی می‌کشاند. امروزه با پیشرفت علوم و روزآمد شدن اطلاعات خصوصا در حرفه‌ی پزشکی، بسیاری از ما فراموش کرده‌ایم که پیش‌کسوتان از کجا آغاز کرده‌اند و چگونه اندیشیده‌اند تا توانسته‌اند نخستین سنگ هر دانشی را بنا نهند».