رفت بیرون توی ایوان تا دوباره بر تنهایی‌‌اش مسلط شود؛ تل‌‌ماسه‌‌ها، اقیانوس، هزاران پرنده‌‌ی مرده لابه‌‌لای شن‌‌ها، کرجی، زنگارِ یک تور ماهی‌‌گیری و گاه چند نشانه‌‌ی تازه: اسکلتِ نهنگِ به گِل نشسته، ردّ پاها، ردیفِ قایق‌‌های ماهی‌‌گیری در دوردست، آن‌جا که سفیدی جزیره‌‌های گوانو۱ با آسمان گلاویز می‌‌شد. کافه وسطِ تپه‌‌های شنی روی چند تیرک چوبی قد علم کرده بود؛ جاده از صد متری‌‌اش رد می‌‌شد: صداش نمی‌‌رسید. پلکانی متحرک می‌‌آمد پایین سمتِ ساحل؛ از وقتی دو دزد از زندان لیما۲ فرار کرده و توی خواب با ضربه‌‌های بطری از پا درش آورده بودند و صبح لاشه‌‌ی لایعقل‌‌شان را گوشه‌‌ی بار پیدا کرده بود، هر شب پل را بالا می‌‌کشید. آرنجش را تکیه داد به نرده‌‌ها و همان‌‌طور که داشت پرنده‌‌های افتاده روی شن را نگاه می‌‌کرد، سیگار اولش را کشید. چندتاشان هنوز بال‌‌بال می‌‌زدند. هرگز کسی نتوانسته بود برایش توضیح دهد چرا جزیره‌‌های وسط دریا را ول می‌‌کنند که بیایند توی این ساحل تا در ده کیلوتری شمال لیما جان بدهند: هیچ‌‌وقت نشده بود بروند سمتِ شمال یا جنوبِ این‌‌جا، صاف می‌‌آمدند روی این باریکه‌‌ساحلِ شنی که طولش دقیق سه کیلومتر می‌‌شد. شاید مکان مقدس‌‌شان بود، مثل بنارسِ۳ هند که مؤمنان می‌‌روند آن‌‌جا تا جان‌‌شان را هدیه کنند: می‌‌آمدند تا لاشه‌‌شان را بیندازند این‌‌جا، قبل از آن‌که جان از تن‌‌شان بیرون رود. شاید هم قضیه ساده‌‌تر از این‌‌ها بود؛ پرندگان راستِ سینه‌‌شان را می‌‌گرفتند و از جزیره‌‌های گوانو که پُر بود از صخره‌‌های سرد و عور پرواز می‌‌کردند تا وقتی خون‌‌شان شروع می‌‌کند به ماسیدن و ته‌‌مانده جانی می‌‌ماند برای پشت‌سر گذاشتنِ دریا، برسند به ماسه‌‌های گرم‌ونرم.