آرش نصفه و نیمه از ماشین پیاده شده بود و صدایش می‌کرد.
«کجا می‌ری پس؟»
لحظه‌ای مات نگاهش کرد. تازه یادش افتاد پسر بیچاره نزدیک دو ساعت را در ماشین، کنار خیابان منتظر او مانده است، حالش را نمی‌فهمید. خودش را روی صندلی ماشین انداخت و سرش را به پشتی تکیه کرد. نفس‌هایش صدا دار و بلند بود. آرش فهمیده بود که رضا تمام تلاشش را می‌کند تا آرام باشد. از کنار شقیقه‌هایش قطرات عرق سُر می‌خورد و پایین می‌آمد، آن هم در آن هوای سرد. دلش می‌خواست کمکش کند. دستش را آرام روی مشت گره کرده‌اش گذاشت.
«چی شده؟ یک حرفی بزن.»
چشمانش را باز کرد. صدایش گرفته و خسته بود.
«آخه چی بگم. حدسم درست بود. حدس دکتر قبلی هم همین‌طور!»
آرش با اینکه صمیمی‌ترین دوستش بود و سال‌ها می‌شناختش و حتی او هم احتمال تأیید شدن افکارش را می‌داد؛ اما انگار عجیب‌ترین خبر دنیا را شنیده باشد، خیره ماند. نمی‌دانست باید دلداریش دهد یا مثل همیشه شروع کند به لودگی و مسخرگی تا حالش را عوض کند. حسی می‌گفت امروز فصل تازه‌ای از زندگی رضا شروع می‌شود. گیج نگاهش کرد:
«حالا چی می‌شه؟»