هیچ‌کس به اندازه‌ی یک پدربزرگ، آن هم هنگامی که روی نیمکت همیشگی‌اش نشسته، به عصایش تکیه داده، و داستان‌های زندگی‌اش را نقل می‌کند، قادر به جلب شنونده نیست.
نوه‌ها با چشم‌های باز از حیرت، می‌پرسند: اما پدر بزرگ…. این داستان‌ها راستی راستی، حقیقت دارند؟
و پدر بزرگ پاسخ می‌دهد: آن‌ها که تعیین می‌کنند چه چیزی حقیقت دارد، همان کسانی هستند که حرف‌هایشان ارزش شنیدن ندارد.
من این کتاب را به چنین پدربزرگی پیشکش می‌کنم.