خانم بریج پرسید: «حالت خوبه، اِی. جِی؟»
گفتم: «حالم زیاد خوب نیست. به‌نظرم باید بروم دم پنجره و بالا بیاورم. احساس می‌کنم دارم می‌‌میرم.»
خانم بریج گفت: «حتماً یک بیماری‌ شایع شده. برو دفتر خانم براشت! عجله کن!»
خیلی خب!
من نابغه بودم! وقتی داشتم از کلاس می‌رفتم بیرون، به رایان و مایکل چشمک زدم و زیرلب گفتم: «به امید دیدار، خنگول‌ها! با ریاضی خوش بگذرد!»
قبلاً هم چندبار به دفتر مربی بهداشت رفته بودم. یک‌بار، از نرده‌های آهنی که توی حیاط مدرسه است، با سر پرت شدم پایین و کارم به بیمارستان کشید. خیلی باحال بود. دکتر از مغزم عکس انداخت، ولی به من گفت که چیزی توش پیدا نکرده. بعد هم با این‌که حرف خنده‌داری نزده بود، غش‌غش خندید.
فقط برای خلاصی از درس ریاضی نبود که دلم می‌خواست بروم دفتر خانم براشت. دلیل دیگری هم داشت.
ولی نمی‌توانم دلیلش را بهتان بگویم. نباید بهتان بگویم.
خیلی خب باشد، بهتان می‌گویم. ولی باید قول بدهید که به کس دیگری نگویید، وگرنه همین‌که این راز از دهان‌تان دربیاید، می‌میرید.