طوفان شدید و صدای بادی که لحظه‌ای قطع نمی‌شود و بارانی که خود را با شدت هرچه بیشتر به در و پنجره می‌کوبد، یادآور فیلم‌های ترسناک است. به زیر پتویم رفته، چمباتمه زده‌ام و پیوسته تصویر جک نیکلسون در فیلم شاینینگ(۴) جلوی چشمانم می‌آید. تصور می‌کنم پشت در پنهان شده و هر لحظه آمادۀ وارد شدن است. ولی چه کسی این فکر به سرش می‌زند که در شبی چنین طوفانی بیاید پشت در خانۀ من؟ آن هم خانه‌ای که در منطقه‌ای روستایی واقع شده است؟
به هر حال، نمی‌خواهم خطر کنم و فردا ببینم جسدی جلوی در خانه‌ام افتاده است، آن هم فقط به این دلیل که می‌ترسیدم یک بازیگر سینما پشت در باشد!
وقتی کسی در این طوفان این‌طوری به در خانه می‌کوبد، پس بی‌تردید نیاز به کمک دارد. اگر فردی روانی بود حتماً با احتیاط بیشتری عمل می‌کرد و بی‌صدا سراغم می‌آمد.
پس چه کسی است؟
به آشپزخانه می‌روم و یکی از ماهی‌تابه‌ها را بر می‌دارم. با اضطرابی که دارم، به سختی می‌توانم بلندش کنم. نفسی عمیق می‌کشم، می‌روم پشت در و آن را با احتیاط تا نیمه باز می‌کنم. دستم را نیز بالا گرفته و آمادۀ ضربه زدن شده‌ام.
ـ کمکم کنین!
مردی در برابرم ایستاده و دختربچه‌ای را در بغل گرفته است.