اگر شما هم از بد روزگار جزو افراد حسود هستید، بهتر است به‌جای یورش بردن به کسی که گمان می‌کنید طردتان کرده، رنج خود را به خلوت خویش ببرید. سپس در آن خلوت به تیمار دردهای خود بپردازید. شما باید یاد بگیرید که غم حاصل از سرزنش خود، تأسف به حال به خود و خشم و ترس‌های‌تان را به‌شیوه‌ای منطقی از پای درآورید. این کار هم موقرانه‌تر است و هم بیشتر در شأن انسانیت شما است. دیگر اینکه باید بفهمید چگونه می‌توان شخص محبوب‌تر و دوست‌داشتنی‌تری شد. آدم‌های دوست‌داشتنی‌تر، سازگارتر هم برآورد می‌شوند، اما مهم‌ترین نتیجه‌ی خلوت‌نشینی‌ پذیرش بی‌چون و چرا و بدون توجه به میزان پذیرش طرف مقابل است. چون تنها در این صورت است که دردها و رنج‌ها تحت کنترل درآمده و دیگر چیزی قلب و غرورتان را جریحه‌دار نمی‌سازد.
اما صد افسوس که اکثر افراد حسود و دارای احساس تملک، هرگز این حریم خصوصی را برای خود ایجاد نمی‌کنند. تمام هوش و حواس آنها به دنبال یافتن نشانه‌های تهدید کننده‌ی رابطه‌ی عاشقانه‌شان است و به محض پیدا کردن آن، هرجا که باشند رسوایی به پا می‌کنند.
اما به راستی دلیل این همه نگرانی و گوش به زنگی چیست؟