آتشی در نیمه‌شب زبانه می‌کشد.
نیمه‌شب است و آتش زبانه می‌کشد. زنی ‌جوان در جزیره‌ای میان باتلاق‌های بکر مَرام، فانوسش را بالا گرفته است. موی سیاه بلندش در باد گرم و نمکین دریا پیچ و تاب می‌خورد. نیم‌تاج طلا و حاشیه‌ی طلایی ردای قرمزش زیر نور فانوس، می‌درخشند. ردایش، ردای ملکه‌ی قلعه‌ است.
ملکه تنها نیست. کنارش پیرمردی ایستاده که موی بلند سفید و مواجش را با سربند مخصوص جادوگر ویژه بسته است. او با ردای ارغوانی‌رنگش و سوزن‌دوزی‌های جادویی، بسیار باشکوه به نظر می‌رسد. این مرد نخستین جادوگر ویژه یعنی هاتپرا است.
جزیره‌ای که رویش ایستاده‌اند، مکانی باستانی برای شنیدن است و هاتپرا با دقت گوش می‌کند. او که مثل مجسمه، ثابت سر جایش ایستاده، اخمش بیشتر در هم می‌رود: «آنچه که می‌ترسیدم سرم آمد». با زمزمه ادامه می‌دهد: «بالاخره پیدایم کردند.»